S06E04 "Titanic: 1912"

CHARMED NOWA HISTORIA

S06E04 " TITANIC: 1912"

6x04 "TITANIC: 1912"

ODCINEK 106

W 1912 ROKU

W porcie w Southampton rozległ się ryk syren statku.

Pasażerowie mogą w końcu wejść na poład.

Niedaleko portu podjechała właśnie kareta ciągnięta przez konie.

Wysiadła z niej młoda kobieta łudząco podobna do Xenii.. Na jej szyi wisi identyczny medalion jak ten który nosiła Xenia.

Tuż za nią z karety wyłonił się jej narzeczony Christian.

Christian; Mówiłem że ten statek jest przepiękny.

Młoda Francis spojrzała na olbrzymi statek który stoi w porcie.

Urzekł on ją. Nie mogła przestać na niego patrzeć.

Francis: Rzeczywiście jest prześliczny.

Christian wyjął bagaże z karety.

Christian: Gdy tylko dopłyniemy do Nowego Jorku zaraz się z toba ożenię.

Francis spojrzała na Christiana i pocałowała go.

Francis: Kocham cię. Cieszę się że zaakceptowałeś mnie taką jaką jestem. Moją magiczną połowę.

Christian; Dla miłości zrobię wszystko.

Francis: Chodźmy już na statek chcę zobaczyć go od środka.

Francis i Christian razem ze swoimi bagażami weszli na pokład Titanica.

4 DNI PÓŹNIEJ

Jest późny wieczór. Francis i Christian po kolacji postanowili wrócić do swojego pokoju.

Christian otworzył drzwi i przepuścił ukachoną w drzwiach.

Christian: Już niedługo dopłyniemy.

Francis: Nie mogę się doczekać żeby zostać twoją żoną.

Francis pocałowała Christiana.

Nagle jednak pojawił się za nimi demon.

Jest on młodym , przystojnym szatynem.

Claud; Myślałaś że cię nie znajdę?!

Francis wystraszyła się gdy zobaczyła Claud'a.

Francis: Co ty tu robisz?

Claud: Myślałaś że nigdy się nie uwolnię?

Christian: Kto to jest?

Claud: To twój nowy kochanek? Długo się nie nacieszycie szczęściem.

Francis chciała użyć swoich mocy lecz Claud wyprzedził ją.

Telekinezą odrzucił ją na ścianę a następnie machnął rękami i Christian zamienił się w bryłę lodu.

Francis: Nie!

Claud wyciągnął ręce do przodu. Fala telekinetyczna rozwaliła lodowego Christiana na drobne kawałki.

W oczach Francis pojawiły się łzy.

Claud podszedł do niej, podniósł i przycisnął ją do ściany.

Francis jest sparaliżowana ze strachu i nie może użyć swoich mocy.

Claud: Mówiłem. Albo mam cię ja, albo nikt cię nie będzie mieć. A teraz zabiję ciebie.

Nagle jednak rozległ się ogromny huk a cały statek zaczął się trząść.

Claud i Francis upadli na ziemię.

Dziewczyna podniosła się i wybiegła z pokoju i ucieka korytarzem.

Claud biegnie za nią.

Francis wbiegła do jadalni i schowała się pod jednym ze stołów na którym leżał duży obrus.

Claud nie zawuażył tego i pobiegł dalej.

Dziewczyna nie może uwierzyć w to że straciła ukochanego. Zaczęła rozpaczać.

Po chwili zmęczona zasnęła pod stołem. Obudziły ją dziwne odgłosy wydawane przez statek.

Gdy wyszła spod stołu zobaczyła jedynie ciemność.

Wyszła na pokład. Zobaczyła że panuje tam haos. Statek tonie.

Dziewczyna jednak nie słyszy hałasu. Słyszy jedynie jak jej bije jej serce.

Nie świadoma tego co robi. Podeszła do poręczy i wyskoczyła do lodowatej wody.

W TERAŹNIEJSZOŚCI

W DOMU SIÓSTR

Phoebe zeszła zaspana na dół.

Nie mogła spać całą noc.

W kuchni Piper przygotowała kawę.

Piper; Znowu nic nie spałaś?

Phoebe; Martwię sie. Ta wizja nie daje mi spokoju.

Piper; Ale mówiłaś że nic w niej nie widziałaś.

Phoebe: Bo nie widziałam. I właśnie w tym rzecz.

Piper: Wolałabyś zobaczyć coś złego?

Phoebe; Tak. Wtedy mogłabym temu zapobiec. A tak? Nic nie mogę.

Piper: Może jeszcze nie czas?

Phoebe; Jeśli wkrótce nie dowiem się co miałam zobaczyć to zwariuję.

Piper: Tego byśmy nie chciały.

Phoebe: Właśnie.

Piper: Nie wiem co możesz zrobić.

Phoebe wypiła kolejny łyk kawy.

Piper: Pomogę ci z tym ale jak wrócę ze spotkania.

Phoebe: Z kim?

Piper: Jadę z Christiną do ubezpieczyciela. Chcemy żeby wypłacili nam pieniądze jak najszybciej.

Phoebe; Poczekam na ciebie.

Piper uścisnęła siostrę.

Piper: Będzie dobrze. Zobaczysz.

Piper wyszła na spotkanie.

W MIESZKANIU VICTORA

Drzwi otworzyły się. Do mieszkania weszła Julie z walizkami.

Julie: Tato! Pomóż mi.

Victor wyszedł z kuchni. Jest zaskoczony widokiem córki.

Victor: Nie powinnaś być na odwyku?

Julie: Jestem na przepustce.

Victor wziął walizki od Julie.

Victor: Po co przyjeżdżałaś taki kawał drogi?

Julie: Nienawidzę Bostonu.

Victor: Coś chyba kręcisz. To nie za wcześnie na przepustkę?

Julie: Za dużo zadajesz pytań.

Julie złapała się za plecy.

Victor; Bolą cię plecy?

Julie: Tak.  Podróż była okropna. Marzę o łóżku.

Victor: Angela wie że tu jesteś?

Julie: Powiedziałam - za dużo pytań.

Julie weszła do swojego pokoju i padła na łóżko.

Victor jest zaniepokojny. Wydaje mu się że córka nie powinna jeszcze opuszczać odwyku.

W DOMU VANESSY

Anette właśnie skończyła rozmawiać z koleżanką.

Anette: Nareszcie!

Vanessa: Co nareszcie?

Anette: Umówiłam się z koleżanką na kino. W końcu mogę normalnie wyjść z domu.

Vanessa; To świetnie.

Anette: Wiem. Już nie mogę się doczekać

Anette pobiegła do swojego pokoju.

Do Vanessy zadzwonił telefon.

Vanessa: Tak Paige?

Paige: Masz ochotę na babski dzień?

Vanessa: Babski dzień?

Paige: Tak , pochodzimy po sklepach itp.

Vanessa: W sumie , nie mam nic do roboty.

Paige: To zbieraj się. Zaraz po ciebie przyjdę.

Paige rozłączyła się.

W PODZIEMIU

Demon identyczny jak ten który wiele lat temu zabił narzeczonego Francis rozmawia właśnie z innym demonem.

Cloud: Musisz mi pomóc.

Pix: Podróże w czasie to poważna sprawa.

Cloud: Muszę ją odzyskać. Kocham ją.

Pix: Nie możesz zmienić przeszłości.

Cloud: Żyję już bez niej tyle lat.  Pozwól mi znów ją zobaczyć.

Pix: To nie możliwe.

Cloud: Jeśli tego nie zrobisz zabiję cie!

Pix; I wtedy nie dostaniesz się do swojej ukochanej.

Cloud: Ja nie chcę zmieniać przeszłości. Chcę ją tylko sprowadzić tutaj.

Pix: Skąd wiesz że ona będzie cie chciała?

Cloud: Wiem to. To jedyna rzecz jakiej jestem pewien.

Cloud spojrzał błagalnym wzrokiem na Pix'a.

W AGENCJI UBEZPIECZENIOWEJ

Piper i Christina wyszły zdenerwowane z agencji.

Christina: Nie mogę w to uwierzyć!

Piper: Nie wiem jak to się stało!

Christina: Jak można zapomnieć płacić ubezpieczenie!

Piper; Miałam poprostu dużo na głowie.

Christina: Teraz będziemy musiały zamknąć restaurację!

Piper: Przepraszam!

Christina; Mam gdzieś twoje przeprosiny. Wydałam pieniądze w błoto!

Christina zdenerwowana odeszła.

Piper wsiadła do samochodu i odpaliła.

Gdy wycofuje przypadkiem uderza w samochód stojący za nią.

Rolzega się głośne wycie alarmu.

Piper wysiadła z samochodu.

Spostrzegła że uderzyła w bardzo drogi samochód.

Z agencji ubezpieczeniowej wybiegł właściciel pojazdu.

Gdy zobaczył  co się stało bardzo się zdenerwował.

Ron: Co ty zrobiłaś?!

Piper: Przepraszam nie wiem jak to się stało.

Ron; Dopiero co wyjechał z warsztatu!

Piper: Zapłacę za wszystko.

Ron spojrzał z pogardą na Piper.

W DOMU VANESSY

Paige i Vanessa właśnie wychodzą z domu.

Vanessa: Skąd ten pomysł na babski dzień?

Paige: Mam dość siedzenia w domu, i postanowiłam jakoś wykorzystać mój urlop od magii.

Vanessa; A dokładniej?

Paige; Chcę sobie znaleźć faceta.

Vanessa: To chciałam usłyszeć.

Paige: Ciekawi mnie tylko czy ktoś zechce mnie ,  w ciąży.

Vanessa: Na pewno ktoś taki się znajdzie.

Paige; Mam nadzieję.

Vanessa: Z moją pomocą, nie będziesz mogła odpędzić od siebie facetów.

Paige: Chciałabym żeby tak było.

W KAWIARNI

Vanessa i Paige siedzą zawiedzione i piją kawę.

Vanessa: Chyba przez to macierzyństwo się wypaliłam.

Paige; Chyba tak.

Vanessa: To straszne.

Paige: Straszne było to jak go podrywałaś.

Vanessa: Robiłam to dla ciebie.

Paige: Paplałaś od rzeczy. Nic nie miało sensu.

Vanessa: Możemy o tym więcej nie mówić?

Paige: Jak chcesz.

Nagle Vanessa dostała sms-a.

Vanessa: To od Harvey'a.

Paige: Czego chce?

Vanessa: Zaprasza mnie na romantyczny letni piknik parku.

Paige: Idź.

Vanessa: A co z naszym babskim dniem?

Paige: Będzie jeszcze wiele okazji by go powtórzyć.

Vanessa: Jesteś pewna?

Paige: Tak, idź.

Vanessa wzięła torebkę , pożegnała się z Paige i wyszła.

Paige chciała wstać od stolika i odsunęła krzesło w tył.

Nie spostrzegła że właśnie w tą stronę szedł mężczyzna z kawą.

Gdy Paige odsunęła krzesło ten wpadł na nią i wylał całą kawę.

Patrick: O mój boże, tak mi przykro..

Paige: To moja wina.

Paige spojrzała na Patrick’a . Mężczyzna bardzo jej się spodobał.

Urzekły ją jego blond włosy i niebieskie oczy.

Patrick również spojrzał na Paige. Ich spojrzenia spotkały się.

Paige: Jestem Paige.

Patrick: Patrick.

Oboje uścinęli sobie dłonie.

Patrick: Przepraszam za bluzkę.

Paige spostrzegła że jej bluzka jest cała w kawie.

Paige: Nic się nie stało.

Patrick: Zapłacę za pralnię.

Paige; Nie trzeba, na prawdę.

Patrick: Nalegam. Szkoda takiej ładnej bluzki.

Paige: Poradzę sobie.

Patrick: Mnie się nie odmawia.

Paige przemyślała sprawę i zgodziła się.

Paige; No dobra.

W DOMU SIÓSTR

Phoebe siedzi na kanapie w salonie i patrzy na medalion.

Myśli co zrobić by odkryć jego sekret.

W końcu w jej głowie zrodził się pomysł.

Pomyślała że potrzeba drugiej części medalionu.

Do domu weszła Piper.

Piper: Ten dzień jest okropny.

Phoebe: Wkońcu jesteś!

Piper; Nie uwierzysz co się stało!

Phoebe; Racja nie uwierzę. Ty też nie uwierzysz. Wiem co zrobić z medalionem.

Piper; Naprawdę , co?

Phoebe; Potrzebuję drugiej połówki.

Piper: Przecież nie wiemy gdzie ona jest.

Phoebe: To prawda. Ale mogę ją do mnie przywołać. Magia mi pomoże.

Piper; A korzyść osobista?

Phoebe: To nie będzie korzyść osobista. Może dzięki temu kogoś uratuję. Ale boję się że moc jednej może nie wystarczyć.

Piper: Pomogę ci.

Phoebe; Dzięki. Jesteś kochana.

Phoebe uścisnęła Piper.

Phoebe; Wreszcie dowiem się co mam zobaczyć.

Piper: Skąd wiesz że to zadziała?

Phoebe: Mam takie przeczucie. Moje przeczucia mnie nie nigdy nie mylą.

Piper; Chodźmy na strych.

W MIESZKANIU VICTORA

Julie leży na łóżku. Odpoczywa po wielogodzinnej podróży.

Do pokoju wszedł nagle Victor z kubkiem kakao.

Victor; Masz ochotę?

Julie: Jasne.

Julie podniosła się i zrobiła ojcu miejsce na łóżku.

Victor usiadł obok niej i podał córce kubek z kakao.

Julie wypiła trochę.

Julie: Dzięki.

Victor: Tęskniłem za tobą.

Julie: Ja też tęskniłam. Za tobą, za miastem, za siostrami. Nawet nie zdawałam sobie sprawy jak wiele to wszystko dla mnie znaczy.

Victor: Nie rozmawialiśmy jeszcze o tym ale..

Julie: Nie chcę o tym mówić.

Victor: Nawet nie wiesz o czym.

Julie; Chciałeś zapytać czemu ćpałam?

Victor niechętnie odpowiedział.

Victor: Tak.

Julie: Nie chcę rozmawiać o tym. Stało się i nie da się tego cofnąć.

Victor: Po prostu boję się żebyś znowu w to nie weszła.

Julie: Odwyk mi pomaga. Nigdy już w to nie wejdę. Zmieniłam się.

Victor: Chciałbym żeby to była prawda.

Julie: To jest prawda.

Victor: Najbardziej boli mnie to że nic nie zauważyłem. Widziałem cie codziennie.

Julie: Może nic chciałeś widzieć. Ja też to ukrywałam. Długie swetry, zakrywałam rany pudrem.

Victor: Mimo to, powinienem coś zobaczyć. Może gdybym cię lepiej znał.

Julie: Co masz na myśli?

Victor: Nie było mnie gdy byłaś mała, kiedy chodziłaś do szkoły.

Julie: Nie wiedziałeś nawet że ja istnieje.

Victor: Właśnie. Dowiedziałem się dopiero 2 lata temu. To za mało żeby nadrobić te pozostałe lata.

Julie: Jeszcze zdążymy to nadrobić. Obiecuję.

Julie uścisnęła Victora.

W DOMU SIÓSTR NA STRYCHU

Piper i Phoebe właśnie skończyły pisać zaklęcie.

Phoebe; Gotowe.

Piper; Pójdę po świece.

Piper zeszła na dół.

Phoebe patrzy jeszcze raz na zaklęcie.

Nie może się doczekać by zobaczyć wizję w pełni.

Po chwili Piper wróciła ze świecami.

Położyła je na stoliku i zapaliła.

Piper; Gotowa?

Phoebe; Tak.

Piper,Phoebe; Przez cały świat , szukamy jej, części która znikła gdzieś, przybądź tu do nas już, wzywamy cię jako moc dwóch.

W TYM SAMYM CZASIE W PODZIEMIU

Pix: Jesteś pewien.

Cloud; Tak!

Pix: Potem nie będzie odwrotu.

Cloud; Wiem o tym! Czekałem tyle lat. Nie chcę dłużej czekać.

Pix: Pamiętaj że jeśli zmienisz..

Cloud: Tak tak wiem. No dalej.

Pix wyciągnął ręce.

Pix: Mitte ad eum locum amat annorum spatium et tempus.

Cloud zaczął świecić na czerwono i po chwili zniknął.

W DOMU SIÓSTR

Na strychu zaczął wiać potężny wiatr.

Piper: Co się dzieje!?

Phoebe: Nie takiego czegoś się spodziewałam!

Piper: Leo!

Leo pojawił się. Wiatr o mały włos go przewrócił.

Leo: Co tu się dzieje!

Piper: Nie wiemy!

Nagle w podłodze pojawiła się czarna dziura.

Phoebe: Co to jest!

Dziura wessała Leo, Piper i Phoebe po czym zniknęła i wszystko się uspokoiło.

W 1912 ROKU

NA POKŁADZIE TITANICA

W jednej z kabin trzeciej klasy w podłodze pojawiła się dziura.

Wylecieli z niej Piper, Phoebe i Leo oraz demon Cloud.

Dziura zniknęła.

Piper: Co to do cholery było!?

Cloud spostrzegł że wziął ze sobą pasażerów na gapę.

Cloud: Wiedźmy!

Piper i Phoebe spostrzegły demona.

Piper: Co to za jeden?

Cloud rzucił kulą ognia w siostry. Te uniknęły i kula uderzyła w ściankę.

Piper machnęła rękami. Demon jednak schylił się i Piper wysadziła piętrowe łóżko.

Demon wybiegł z kabiny. W drzwiach minął się z jej lokatorem..

Gdy ten zobaczył rozwalone łóżko i spaloną ścianę przeraził się.

Lokator: Che diavolo è successo!

Siostry i Leo nie zrozumieli co powiedział do nich lokator kabiny.

PARĘ CHWIL PÓŹNIEJ

Piper z mężem oraz Phoebe krążą po statku.

Phoebe; Dlaczego zaklęcie wysłało nas na statek?

Piper: Nie wiem, i skąd się wziął ten demon?

Phoebe: On gdzieś tu jest.

Leo; Chyba że już się teleportował.

Phoebe: Całkiem możliwe.

Cała trójka za zakrętem zobaczyła schody na pokład.

Piper; Nareszcie.

Wszyscy weszli po schodach. Spostrzegli że statek znajduje się na pełnym oceanie.

Phoebe: Płyniemy.

Piper: To robią statki.

Phoebe: Ej , a może tutaj gdzieś jest druga część medalionu? Dlatego zaklęcie nas tu przeniosło.

Piper: Całkiem możliwe.

Nagle obok Piper przeszedł jeden z członków załogi. Spojrzał się dziwnie na całą trójkę. Miał na mundurze wyszyte "RMS Titanic"

Piper: O mój boże.

Phoebe; Co?

Piper: Tylko nie znowu to.

Phoebe: Co , gadaj!

Piper: Jeśli jeszcze się nie zorientowaliście... To jesteśmy na Titanicu.

Phoebe i Leo zdziwili się.

Leo wyjrzał za pokład. Naprzodzie kadłuba napisane jest "Titanic".

Leo: Ona ma rację.

Phoebe; Pięknie. Po prostu pięknie.

W TERAŹNIEJSZOŚCI W CENTRUM HANDLOWYM.

Paige odebrała bluzkę z pralni. Ma na sobie nową którą Peter kupił jej w jednym ze sklepów.

Mężczyzna zapłacił za pranie.

Patrick: Bluzka jak nowa.

Paige: Dzięki.

Patrick i Paige patrzą na siebie bez słowa.

Paige: Na mnie już chyba czas.

Patrick: Może dasz się zaprosić na kawę?

Paige: Wolałabym nie. Podoba mi się ta bluzka.

Patrick: Tym razem obiecuję że nic na ciebie nie wyleję.

Paige; Nie mogę, siostry pewnie zastanawiają się gdzie się szwendam.

Patrick: Mieszkasz z siostrami?

Paige: Tak.

Patrick :Przecież jest coś takiego jak komórka. Mamy XXI wiek.

Paige: Racja. Napiszę im sms-a.

Patrick:  I widzisz jakie to proste.

Paige napisała do Piper że idzie na kawę ze znajomymi. Gdy próbowała wysłać sms-a ciągle wyskakiwały jej błędy.

Paige: Cholera!

Patrick: Co jest?

Paige: Ciągle jakiś błąd.

Patrick: Jak wrócisz do domu godzinę później to nic się nie stanie.

Paige zastanowiła się.

Paige: Właściwie to masz rację.

Patrick: Chodźmy już na tą kawę.

Patrick i Paige udali się do jednej z kawiarni.

NA POKŁADZIE TITANICA

Piper, Leo i Phoebe krążą po statku.

Piper; Co my właściwie robimy?

Phoebe: Szukamy drugiej części medalionu Xenii.

Piper: Nie mamy nawet pewności że tu jest.

Phoebe; Zaklęcie nas tu wysłało.

Piper: Ono miało przenieść medalion do nas.

Phoebe; Magia ma swoje prawa. Widocznie źle skonstruowałyśmy zaklęcie.

Piper: Mamy przeszukać cały statek?

Phoebe: Tak.

Piper: To nie wykonalne.

Phoebe: Mamy moce. Możesz zamrozić każdego.

Leo: Nie można nikogo zamrozić.

Phoebe: Czemu?

Leo: Żeby nie zmienić historii.

Phoebe; Nienawidzę być w przeszłości. Na wszystko trzeba uważać.

Nagle cała trójka minęła Francis.

Phoebe spostrzegła na jej szyi medalion.

Phoebe: O boże, Xenia.

Piper; Co?

Phoebe: Ona..

Phoebe wskazała na Francis.

Phoebe: Ona ma medalion.

Piper spojrzała na Francis.

Piper: Jesteś pewna?

Phoebe: Tak. Chodźmy za nią.

W KAWIARNI

Paige i Peter siedzą i rozmawiają przy ciastku i kawie.

Peter: Więc masz swój salon ślubny?

Paige; Tak. Prowadzę go z przyjaciółką.

Peter: Ja jestem pilotem.

Paige: Naprawdę?

Peter: Tak.

Paige: To musi być super. Móc latać po całym świecie i jeszcze dostawać za to pieniądze.

Peter: Na razie jest fajnie.

Paige: Dlaczego na razie?

Peter: Często nie ma mnie w domu, dopóki jestem sam nie ma w tym problemu. Ale potem to już będzie problem.

Paige: Racja.

Paige zjadła ostatni kawałek ciastka.

Paige; Na mnie już chyba pora.

Peter: Tak szybko?

Paige; Siostry na mnie czekają.

Peter: Może podałabyś mi chociaż swój numer?

Paige; Jasne.

Paige zapisała swój numer na serwetce.

Paige: Proszę.

Peter: Dzięki.

Peter schował serwetkę do kieszeni.

Paige: To na razie.

Peter; Zadzwonię.

Paige; Będę czekać.

Paige wyszła z kawiarni. Później żałowała że tak szybko wyszła ze spotkania.

NA POKŁADZIE TITANICA.

Piper i Leo szukają Phoebe.

Zgubili ją gdy ta pobiegła ze Francis.

Piper: Cholera! Gdzie ona jest?

Leo; Nie mogę jej wyczuć.

Piper: Nie dobrze.

Leo; Na pewno nic jej nie jest.

Piper: Nie wiemy tego.

Piper i Leo wyszli na pokład jest on prawie pusty.

Piper: Strasznie tu pusto.

Leo: To pora kolacji.

Piper: Jadalnia. Phoebe pewnie tam jest.

W RESTUARACJI

Francis i Christian siedzą przy jednym ze stolików i jedzą właśnie kawior.

Phoebe dosiadła się do nich.

Francis: Kim pani jest?

Phoebe: Jestem Phoebe.

Phoebe podała rękę Francis. Ta uścisnęła ją.

Phoebe; Jestem tutaj sama.

Francis: Poznaję cię. Chodziłaś za mną od niedawna.

Phoebe; Mam mały biznes.

Phoebe ujrzała w wejściu do restauracji Piper i Leo.

Pokazała im że mają sobie iść. Ci więc uczyli to co im kazała.

Francis: Jaki biznes?

Phoebe; Ile chcesz za ten medalion?

Phoebe pokazała na medalion Francis.

Francis; Nie jest na sprzedaż.

Phoebe: Jest piękny.

Francis; Ale nie na sprzedaż.

Phoebe: Proszę, zapłacę każdą cenę.

Christian: Proszę nas zostawić w spokoju.

Phoebe: To wiele dla mnie znaczy. Mogę go chociaż dotknąć.

Phoebe wyciągnęła rękę by dotknąć medalionu.

Francis jednak odsunęła się.

Francis: Proszę odejść albo wezwę ochronę.

Phoebe: Proszę!

Christian; Ochrona!

Dwóch strażników podeszło do stolika i wyrzuciło Phoebe z hukiem z restauracji

NA POKŁADZIE

Piper i Leo wyglądają za burtę.

Trwa właśnie zachód słońca.

Piper: Musimy się niedługo zmywać.

Leo: Czemu?

Piper; Dzisiaj w nocy będzie katastrofa.

Leo: Racja.

Piper; To dziwne. Tutaj jest tak cudownie. Szkoda że to się tak skończy.

Leo;  Pamiętam że gdy byłem dzieckiem fascynował mnie ten statek.

Piper: Kiedy byłeś dzieckiem?

Leo; Tak.

Piper; Kiedy to było?

Leo; W latach 20.

Piper: Trochę dawno.

Leo: Kochanie, tego jeszcze nie było.

Piper zaśmiała się.

Leo spojrzał na Piper i uśmiechnął się.

Piper: Co?

Leo; Chodź.

Piper: O co ci chodzi?

Leo zaprowadził Piper pod dziób statku.

Leo: Pamiętasz tą scenę w filmie?

Piper zaśmiała się.

Piper; Oczywiście.

Leo: Mówiłaś że zawsze chciałaś to zrobić.

Piper; Ale..

Leo; Zamknij oczy.

Piper wykonała polecenie Leo.

Leo; Wejdź powoli.

Następnie ona i Leo stanęli na stopniu.

Piper: Boje się.

Leo; Nie ma czego.

Leo i Piper rozłożyli ręce.

Wiatr z oceanu rozwiewa się pomiędzy nimi.

Trwają w bezruchu przez parę chwil.

Przed nimi jest jedynie nieskończony ocean w towarzystwie pięknego zachodu słońca.

Piper: O mój boże. To cudowne.

Tuż za nimi Phoebe przygląda się wszystkiemu.

Piper obróciła się do Leo i pocałowała go.

Piper; Spełniłeś właśnie moje marzenie.

Phoebe: To było przepiękne.

Dopiero teraz Piper i Leo spostrzegli Phoebe.

Piper: Phoebe! Co ty tu robisz?

Phoebe: Patrzę na was. To było przepiękne.

Piper i Leo zeskoczyli ze stopnia.

Piper: Masz medalion?

Phoebe; Ta dziewczyna nie chce go oddać.

Leo: I co teraz?

Phoebe; Myślę , że będziemy musieli jej go zabrać siłą.

Piper: Ale..

Phoebe; Chodźmy. Muszę go dostać.

W MIESZKANIU VICTORA

Julie leży na dywanie w salonie i wykonuje ćwiczenia gimnastyczne.

Victor stoi w progu i przygląda się jej.

Julie: Tato, to mnie rozprasza.

Victor: Co ty właściwie robisz?

Julie: To mnie relaksuje. Element terapii.

Victor: Rozumiem. Długo jeszcze będziesz tak ćwiczyć?

Julie; Powinnam to robić jeszcze przez godzinę. A co?

Victor: Myślałem o tym co straciłem.

Julie: Tato już o tym rozmawialiśmy.

Victor: Wiem. Mówiłaś że kiedyś to nadrobimy. Może to najwyższy czas?

Julie: Ale że teraz?

Victor: Tak. Na dworze jest piękna pogoda. Chodźmy dokąś.

Julie: Dokąd?

Victor; Jeszcze nie wiem. Ale chodź będzie fajnie.

Julie przez chwilę zastanawia się.

Julie: No dobra, ćwiczenia zrobię wieczorem.

W DOMU VANESSY

Vanessa: Wylał na ciebie kawę?

Vanessa i Paige siedzą razem w kuchni. Vanessa gotuje właśnie obiad.

Paige; Tak.

Vanessa: To takie nie romantyczne.

Paige: To było cudowne.

Vanessa: Zniszczył ci tylko ubranie.

Paige: Zapłacił za pralnię. Poza tym tu nie o to się rozchodzi.

Vanessa: A o co?

Paige: On jest cudowny. Ma taki błysk w oku. Jest uroczy.

Vanessa: Tylko się nie zakochaj.

Paige: Mam nadzieję że do mnie zadzwoni i to jak najszybciej.

Vanessa: Prosze cię, błyski w oku?

Paige: Tak. Czuję że jesteśmy sobie przeznaczeni. To miłość od pierwszego wejrzenia.

Vanessa: Takiego czegoś nie ma.

Paige: Miłości od pierwszego spotkania?

Vanessa: Tak.

Paige spojrzała szyderczym wzrokiem na Vanessę.

Vanessa: No co?

Paige: Gdy byłaś nastolatką miałaś inne zdanie na ten temat.

Vanessa: Ale nastolatką już nie jestem. Mam na karku trzydziestkę.

Paige; Ja też, i dlatego chcę sobie w końcu ułożyć życie. Tak na stałe, a nie żyć tylko tym co było kiedyś z Mikie'm.

Vanessa: Będę trzymać kciuki.

Paige: Dzięki.

Paige uścisnęła Vanessę.

NA POKŁADZIE TITANICA

Phoebe, Piper i Victor stoją przed restauracją i czekają aż Francis i Christian z niej wyjdą.

W końcu doczekali się tego. Ślędzą ich do momentu gdy ci doszli do kajuty.

Christian przepuścił ukochaną w drzwiach.

Christian: Już niedługo dopłyniemy.

Francis: Nie mogę się doczekać żeby zostać twoją żoną.

Francis pocałowała Christiana.

Nagle jednak pojawił się za nimi demon.

Claud; Myślałaś że cię nie znajdę?!

Francis wystraszyła się gdy zobaczyła Claud'a.

Nagle w pokoju pojawił się Claud z przyszłości.

Cloud: Co cholery!

Cloud#2: Uciekaj stąd! No już.

Cloud#2 rzucił kulą ognia w swoje przeszłe ciało.

Ten jednak unikł i kula uderzyła w ścianę.

Piper usłyszawszy huk wysadziła drzwi do kabiny.

Cloud#2: Wy!

W ręku Cloud'a#2 pojawiła się kula ognia.

Piper machnęła rękami.

Przeszłe wcielenie Cloud'a eksplodowało zabijając równocześnie jego teraźniejszą wersję.

Ten jednak zdąrzył rzucić kulę ognia która zabiła Christiana.

Nagle rozległ się ogromny huk i cały statek zaczął się trząść.

Piper, Phoebe i Leo upadli na ziemię.

Francis wykorzystała to i z rozpaczą wybiegła.

Phoebe podniosła się i pobiegła za nią.

Francis wpadła do restuaracji i schowała się pod stołem z długim obrusem.

Phoebe nie zawuażyła tego i pobiegła dalej myśląć że Francis zniknęła za zakrętem.

Ta natomiast skuliła się pod stołem i zaczęła rozpaczać po śmierci swojego ukochanego.

W WESOŁYM MIASTECZKU

Julie i Victor idą jedną z alejek wesołego miasteczka.

W ręku Julie spoczywa sznurek do którego przywiązany jest różowy balon.

Julie; Tato, ten balon jest chyba zbędny.

Victor; Chcę zrobić wszystko to czego nie zrobiłem gdy byłaś mała.

Julie; Ale balon?

Victor: Prue, Piper i Phoebe dostawały ode mnie balony.

Julie zaśmiała się.

Victor: No co?

Julie: Nic,nic.

Julie uścisnęła ojca.

Julie; Jest cudownie. Cieszę się że dostałam tą przepustkę.

Victor: Ja również.

Victor i Julie przeszli kawałek dalej. Tam mężczyzna zobaczył karuzelę.

Victor; Znalazłem nam kolejną atrakcję.

Victor wskazał na różową karuzelę z konikami.

Julie; To jest dla dzieci. Ludzie pomyślą że jesteśmy jacyś psychiczni.

Victor: Szczerze mówiąc... Nic mnie to nie obchodzi.

Victor pociągnął Julie na karazulę.

NA POKŁADZIE TITANICA

Statek tonie. Prawie cały dziób jest zanużony w wodzie.

Phoebe, Piper i Leo nie mogą znaleźć Francisc. Na statku panuje zamieszanie.

Wszyscy chcą dostać się do szalup.

Phoebe: Nigdzie jej nie widze!

Piper; Może jest już w szalupie!

Phoebe: Oby nie!

Leo: Powinniśmy wracać do naszych czasów!

Phoebe; Nie bez medalionu!

Leo: Wolisz tu zginąć!

Phoebe: Gdy tylko dostaniemy medalion zaklęcie przenisie nas do naszych czasów!

Piper: Nie stójmy tak bezczynnie! Rozdzielmy się i szukajmy dziewczyny!

Phoebe; Dobra!

Cała trójka rozdzieliła się.

Phoebe zeszła na dolny pokład.

Jest tam pełno wody. Phoebe jednak weszła do niej.

W tym samym czasie w jadalni Francis wyszła spod stołu.

Nagle zgasły wszystkie światła.

Francis ujrzała jedynie ciemność.

Francis udała się na pokład. Panuje tam haos. Wszyscy krzyczą i biją się o miejsca w szalupach.

Dziewczyna jednak słyszy jedynie bicie swojego serca.

W DOMU SIÓSTR

Paige weszła do domu.

Paige: Wróciłam!

Gdy weszła do salonu przeraziła się.

Wszystkie półki są otwarte a rzeczy ze środka powysypywane.

Paige: Phoebe! Piper!

W domu panuje jednak głucha cisza.

Paige: Leo!

Nikt nie reaguje na wezwania Paige.

Nagle czarodziejka poczuła silny ból w tyle głowy i upadła na ziemię.

Okazało się że to Xenia uderzyła ją w głowę lampką.

Wróżka odłożyła lampę i weszła po schodach na piętro.

Przeszukuje tam wszystkie szafki.

W końcu w pokoju Phoebe w jej szkatułce na biżuterię znalazła to czego szukała - swojego medalionu.

Xenia schowała go do kieszeni spodni i wybiegła z domu.

NA POKŁADZIE TITANICA

Piper wyszła na pokład.

Nagle jej oczom ukazała się Francis stojąca tuż przy barierce.

Dziewczyna chce z niej wyskoczyć.

Piper podbiegła do niej.

Piper: Co ty robisz?!

Francis; Ty!

Francis spojrzała wrogim wzrokiem na Piper.

Francis; Ty go zabiłaś!

Piper: Nie chciałam go zabić.

Francis: To była moja miłość. Kochałam go a on mnie!

Piper: To był wypadek.

Francis: Odsuń się!

Francis pchnęła Piper i wychyliła się za barierkę.

Piper zamroziła ją.

Na pokład wyszli Leo i Phoebe.

Phoebe; Znalazłaś ją!

Leo: Czemu jest zamrożona? Ludzie tędy chodzą.

Piper; Ona chce się zabić.

Leo: Może takie jest jej przeznaczenie?

Piper: Mam pozwolić jej zginąć? Przezemnie?

Leo: On i tak by zginął z rąk demona. A ona musi teraz się zabić.

Phoebe; Owszem musi. Ale niekoniecznie...

Phoebe odpięła medalion z szyi Francis.

Phoebe: ... Z tym.

Leo: Piper odmroź ją zanim ludzie coś zobaczą.

Piper machnęła rękami.

Francis wpadła do lodowatej wody.

W DOMU SIÓSTR

Paige leży nie przytomna w salonie.

Nagle pojawili się Piper, Phoebe i Leo.

Gdy zobaczyli nieprzytomną Paige i bałagan jaki panuje w pokoju przerazili się.

Leo szybko uleczył Paige.

Piper: Paige co tu się stało?

Paige podniosła się.

Phoebe; Wszystko ok?

Paige: Chyba tak.

Piper: Co tu się stało?

Phoebe: Nie wiem. Wróciłam do domu , zastałam bałagan i nagle straciłam przytomność.

Leo: Ktoś uderzył cię w głowę.

Piper: I ten ktoś najwyraźniej czegoś szukał. Pójdę sprawdzić księgę.

Piper pobiegła na górę.

Phoebe: Ja pójdę po drugą część medalionu. Wreszcie poznam prawdę.

Phoebe pobiegła do swojego pokoju.

Paige; Phoebe znlazła drugą część medalionu?

Leo; Tak.

Paige; Gdzie była?

Leo; Na Titanicu.

Paige zdziwiła się.

Paige: Gdzie?

Leo; Na Titanicu.

Paige: Podróżowaliście w czasie?

Leo: Tak.

Paige: To musiało być cudowne. Za dużo tracę przez ten urlop.

Piper zeszła na dół.

Piper: Księga na miejscu. Nie po nią przyszli.

Phoebe: Chyba wiem po co przyszli. Medalion zniknął.

Piper: Co?

Phoebe pokazała swoją szkatułkę na biżuterie. Nie ma w niej medalionu.

Paige: O mój boże.

Phoebe: Cholera!

Phoebe rzuciła szkatułką. Wyleciała z niej cała biżuteria.

Phoebe; Wróciliśmy do punktu wyjścia.

Leo; Kto mógł chcieć tego medalionu.

Phoebe: Wydaje mi się że wiem. Xenia.

Piper; Tak sądzisz?

Phoebe: Kto inny mógłby go chcieć?

Phoebe zdenerwowana zaczęła zbierać swoją biżuterię z ziemi.

WIECZOREM W RESTAURACJI

Paige i Patrick spotkali się na kolacji.

Paige: Cieszę się że tak szybko zadzwoniłeś.

Patrick: Nie widziałem cię od południa a już się stęskniłem.

Paige: Ja też.

Kelner przyniósł do stolika menu.

Paige i Patrick przeglądają je gdy nagle czas stanął.

W restuaracji pojawiła się zakapturzona postać.

Patrick: Czego znowu chcesz!

Hypatia: Chcę mojej zapłaty.

Patrick: Powiedziałem że niczego nie dostaniesz!

Hypatia: Ja spełniłam swoją część umowy. Teraz twoja kolej.

Patrick: Nic odemnie nie wyciągniesz!

Patrick rzucił w Hypatię kulą energii.

Ta złapała ją w rękę i zniszczyła.

Hypatia: Daję ci tydzień. Potem już będzie za późno.

Hypatia zniknęła.

Patrick usiadł przy stole. Czas zaczął płynąć dalej.

Paige: Masz ochotę na cielęcinę?

Patrick nie odpowiada Paige. Jest zamyślony.

Paige: Patrick?

Patrick: Tak , może być.

Paige uśmiechnęła się i zawołała kelnera.

NA PLAŻY

Xenia stoi z nogami w oceanie i patrzy na odpływ wody.

W ręku trzyma medalion.

Xenia rzuciła do oceanu który porwał go razem z odpływem.

____________________________________________
CHARMED NOWA HISTORIA S06E05 "MITYCZNY KOŃ" - PROMO (PREMIERA 31.08.2013)
 

Twarz Phoebe jak i reszta jej ciała zrobiły się pomarańczowe.

Paige; Nie panikuj.

Phoebe spojrzała w lusterko.

Rozległ się głośny krzyk.

Z góry zszedł Leo.

Leo; O mój boże.

Phoebe; Leo co się ze mną dzieje?

Leo: Phoebe, dałaś się polizać Eskadrze?

Phoebe: Tak. A co?

Leo: Nie dobrze.

Paige: Leo co się z nią dzieje!?

Nagle Phoebe zaczęła się kurczyć. Po chwili całkowicie zmieniła się w marchewkę.

Paige: O mój boże.

Leo: Kiedy jednorożec nie może znaleźć pożywienia to zamienia w nie cokolwiek.

Paige złapała się za twarz.

Nagle z kuchni wybiegła Eskadra i zaczęła jeść leżącą na ziemi marchewkę.

Paige: Zostaw to!

Paige spróbowała odciągnąć Eskadrę lecz klacz jednorożca jedynie zawarczała na nią.